Gdy ekranizacja wyprzedza pierwowzór, czyli wrażenia z premiery 6 sezonu Gry o Tron

Dotarliśmy do niesamowicie newralgicznego punktu dla fanów Pieśni Lodu i Ognia. Teraz wszystko co się wydarzy, jest całkowicie nie… no właśnie, jest kanoniczne, czy nie jest kanoniczne? Nie mamy pojęcia. Ostatnio z taką niewiedzą usiadłam do pierwszego sezonu GoT, i natychmiast nadrobiłam książki. Pozostałe sezony oglądałam więc już z punktu osoby, która wie co się stanie i dlaczego. Więc na pewne wydarzenia czekałam z niecierpliwością, ciekawa jak je pokażą. Jedne zmiany zaakceptowałam bez mrugnięcia okiem (jak wątek Sansy, choć momentami kontrowersyjny, tak serial po prostu uratował tę postać), innych nie mam zamiaru wybaczyć (to co zrobiliście w serialu Stannisowi powinno być karalne).

Nie będę ukrywać, że w pierwszym odruchu miałam zamiar zbojkotować szósty sezon. Bo raz, że nie byłam zachwycona sezonem piątym. Bo dwa, nie chciałam wiedzieć co się stanie dalej z serialu. Ale potem uświadomiłam sobie, że nawet jak nie będę go oglądać, to i tak się dowiem. W Internecie nie jest się wstanie uciec od spoilerów, nawet gdy się na nie uważa. Trzy, serial już i tak mocno odbiegł od książki, pewne postacie wprowadzając, inne likwidując. Ale nie czarujmy się, nie znam wątków na pamięć i wiele takich akcji z postaciami pobocznymi, po prostu przegapiłam. W PLiO przewija się tak wielu bohaterów, że nie próbowałam nawet wszystkich spamiętać, wystarczyło mi, że kojarzyłam podczas czytania, kto, gdzie i kiedy. Na pamięć się nie uczyłam. Więc tak, zdarza mi się od czasu do czasu pomyśleć: a kto to w ogóle był i co robił?

Dodajmy do tego wszystkiego jeszcze jedną rzecz. Wątek serialowy Tyriona wyprzedził ten książkowy już w piątym sezonie.  A jeden, wydający się w książkach dość ważny i mogący namieszać w wyścigu po tron, w serialu w ogóle się nie pojawił. I kto wie, może się pojawi, może nie.

Wszystkie te czynniki zadecydowały, że jednak usiadłam do szóstego sezonu.

I przyznam, że nie wiem, czy to tęsknota za tym światem, czy brak możliwości porównania akcji z książką, czy może po prostu, niezależnie od wszystkiego: to był naprawdę dobry odcinek. Lądujemy od razu tam, gdzie skończyliśmy z Jonem Snow. Ponieważ jest to temat drażliwy, to zostawię go na część spoilerową. Tu powiem tylko tyle: jestem na tak.

Jeszcze nie tak dawno, Sansa nawet nie chciała myśleć o nim jako sojuszniku.

To co mnie coraz bardziej fascynuje, to to, jak z nijakiego wątku Sansy w książkach, zrobili naprawdę dobrą opowieść w serialu. I ja wiem, że scena gwałtu z zeszłego sezonu była bardzo kontrowersyjna, ale spójrzmy prawdzie w oczy, Ramsay to socjopata. Jak już doprowadziliśmy do ślubu z nim, to scena ta była do przewidzenia. Ale nie, nie przeszłam nad nią do porządku dziennego, po prostu zamiast zaskoczenia, modliłam się, by Sansie udało się coś wymyślić i tego uniknąć. I możemy dyskutować, czy wzięcie bohaterki, która na razie w książkach jest bezpieczna, to takiego wątku, jest dobrym rozwiązaniem. Moim zdaniem tak, bo kto czytał, ten wie, że w książkach przy Sansie się usypia i w sumie można by było ją wyciąć.

Za to kompletnie zgubiłam się w wątku Dany. Z jednej strony, bardzo różni się od oryginału. Z drugiej strony, wcale nie. Naprawdę ciężko mi to opisać. I tym samym siedziałam, i próbowałam sobie przypomnieć co doprowadziło do sytuacji, w której się teraz znajduje. I wiecie co? Nie wiem. Pamiętam jak odlatywała na smoku i tyle. Co nie zmienia faktu, że w końcu może w serialu jej część się ruszy. Bo o ile w książce ją uwielbiam, to wiem, że serialową Dany darzę sympatią tylko przez wzgląd na książkową. Jeżeli jakaś postać jest w serialu źle przedstawiona, to ona, od początku do końca. Po prostu na ekranie nic się u niej nie dzieje. I smutno mi z tego powodu bardzo, tym bardziej, że Emilia Clarke na Dany bardzo pasuje i nie wyobrażam sobie nikogo innego w tej roli. Obecna sytuacja z jednej strony mnie ubawiła, to jak Dany ciągle zachowuje się po królewsku i rzuca rozkazami, a z drugiej, zaciekawiła. Można powiedzieć, że w jej historii zataczamy koło, ale jest to koło bardzo ciekawe.

Podsumowując część bezspoilerową, choć może bardziej część „wskaż podobieństwa i różnice”, był to naprawdę dobry odcinek. Twórcy sprawnie przypomnieli gdzie jesteśmy i co robimy (choć przy Dany muszę odświeżyć dlaczego). Delikatnie posunął akcję do przodu, zarysował przyszłe wydarzenia i teraz pozostaje nam czekać. Winter is coming.

Jeżeli chcecie przejść do części ze spoilerami, naciśnijcie poniższy przycisk. Powinien pojawić się tekst. A jeżeli tekst widnieje i nie jest schowany, to zamknijcie oczy, przejdźcie do części z komentarzami i powiedzcie mi o tym. Przy okazji, dajcie mi znać, co myślicie o takim rozwiązaniu?

Ok., jeżeli wszystko zadziałało, to jesteśmy teraz w tajnej sekcji, gdzie nie ma żadnych tajemnic i świętości. Jesteście tu na własne ryzyko. Gotowi?

To czy możemy zacząć od końca? Dziękuję. Tylko ja zbierałam szczękę z podłogi? Melisandre, nie dość, że wygląda inaczej, to jeszcze wygląda TAK? Inna sprawa, że jak zaczęła się ta scena i Melisandre ściągała z siebie ubranie, to myślałam tylko o tym, jak niepotrzebne to jest. Przez cały odcinek nie było cycków, więc wstawmy je bez powodu. I nagle… co to jest? To jest jeszcze człowiek? I ile to ma lat? I tak w ogóle to… jak?

W ogóle część z wyznawcami ognia jest fascynująca. Zarówno w serialu, jak i w książkach, pojawili się z nikąd, znając sekrety, o jakich ludziom się nie śniło. Bo w GoT magia była przecież uśpiona, teraz się przebudza, niczym zapomniana legenda, która nagle staje się faktem. A u pojawiają się ludzie, którzy umieją nią władać. Ja chcę jakieś wyjaśnienia!

Jon Snow. Drogi Jon Snow. Wiem, że wszyscy się zastanawiali, żyje, czy nie żyje. Dla mnie zawsze było to zaskoczeniem, bo zamykając książkę, byłam przekonana, że nie. Serial zdawał się to potwierdzać. Scena w końcu była dość wymowna. Ale teorie ciągle krążyły. I przyznam, przy całej mojej miłości do niego, że cieszę się, że jednak nie żyje. Bo skoro już uśmiercamy, to uśmiercajmy. Cały odcinek drżałam, że pojawi się obok niego Melisandre i zdoła go ożywić. I gdy przyszła obejrzeć jego ciało, byłam przekonana, że właśnie to zrobi. Bardzo się cieszę, że jednak nie.

Z drugiej strony zostawia nas to na murze bez jakiegoś przewodniego bohatera. Do tej pory wszystkie widzieliśmy oczami Jona, ewentualnie Sama. Teraz mam pewne wątpliwości, kogo będziemy śledzić. A kogoś musimy, w końcu Mur jest jedną z ważniejszych lokalizacji.

Nie mogę wyjść z podziwu, jaką drogę przeszła Cersei, odkąd ją poznaliśmy. Gdyby Jaimie wrócił z ich martwą córką dwa sezony temu, rozerwałaby go na strzępy. Teraz płacze i mówi o przepowiedni, zapewniając, że nic nie mógł zrobić. Mam wielką nadzieję, że jej część nie sprowadzi się, do chodzenia krok w krok za najmłodszym synem i pilnowania, by włos mu z głowy nie spadł. To jest za dobra i ciekawa postać, by zrobić z nią coś takiego.

Za każdym razem sobie myślę, jakie to Dorne ładne.

Aż klasnęłam z radości, gdy zobaczyłam walczącą, niewidomą Aryę. Nie mogę się doczekać, aż skończy szkolenie, wróci do Westeros i weźmie swoją zemstę. Widzę ją, jako świetną, niepotrzymaną skrytobójczynię, przed którą drżą wszyscy, Lannisterowie szczególnie. Dostaliśmy z nią tylko jedną scenę, ale jaką dobrą i intensywną. Obawiam się jednak, że przez najbliższy czas będziemy karmieni właśnie takimi pojedynczymi scenami. A szkoda, bo ja dziwna jestem i lubię oglądać, jak postacie są szkolone i uczone.

Tak naprawdę, najpoważniejsze wydarzenia stały się teraz w Dorne, gdzie córki Oberyna przeprowadzają zamach stanu na Księcia i jego syna. Zabójstwo Myrcelii na pewno wywoła (a przynajmniej powinno) wojnę z Królewską Przystanią, a zamach stanu, może wywołać wojnę domową w Dorne. Z jednej strony Żmijowe Córki są przekonane, że Dornijczycy nie popierają swojego księcia. Z drugiej strony, każdy ma swoich zwolenników, nawet, gdy są w mniejszości. Są tu zarysowane ciekawe wątki polityczne. Zabawne jest to, jak bardzo ta część różni się od książkowej. Wątek Dorne jest tak politycznie różny, że pozostawia pytanie, na ile w ogóle mamy w nim spoilery do książek, a na ile fantazję scenarzystów.

Ufff, to chyba wszystko co mnie gnębiło. Przyznam, że miałam duże problemy z napisaniem tej części, bo choć piszę zaraz po obejrzeniu odcinka, to ciągle myślałam: chwila, to się wydarzyło w serialu, czy w książkach? Mam nadzieję, że niczego nie pomieszałam, a jak tak, to piszcie, krzyczcie i mnie poprawiajcie. W takich momentach żałuję, że nie mam lepszej pamięci do imion.

Jak pisałam w części bezsoilerów, jak na razie jestem bardzo na tak. Mam nadzieję, że ten sezon będzie dużo lepszy od piątego. Choć z drugiej strony piąty zawiódł mnie właśnie przez dramatyczne odstępstwa od osi fabularnej książek, więc wolna od tego, być może zupełnie inaczej spojrzę na serial.

A jak Wasze wrażenia?

*tylko mi się wydaje, czy robie niezdrowo długie tytuły postów, od… zawsze? Tak, teraz to zauważyłam.